جنون در خیابان انقلاب
۱. راویِ مرگ‌آگاه
راوی، سربازی‌ست که در شلوغی انقلاب کشته شده. اما او هنوز در شهر سرگردان است، با ذهنی هشیار و پرسشگر. نه بهشت است، نه جهنم؛ او در تهرانِ خاطره‌زده پرسه می‌زند. صداهای اطرافش واقعی‌اند اما بدون جسم. او می‌شنود اما نمی‌تواند وارد جهان زنده‌ها شود. این راوی، فقط شاهد نیست، بلکه تحلیل‌گر هم هست. او هم می‌بیند، هم می‌سوزد، هم بازگو می‌کند.

۲. فرم شکسته، محتوای جنون
رمان ساختار کلاسیکی ندارد. زمان، خطی نیست و روایت‌ها درهم‌تنیده‌اند. شخصیت‌ها گاه واقعی‌اند، گاه ذهنی؛ و گاه از دل کتاب‌ها آمده‌اند. این شکستن فرم، حاصل نوع نگاه رمان است به تاریخ. تاریخِ رسمی فرو می‌ریزد و آن‌چه می‌ماند، لایه‌های روانی است. زبان رمان نیز پرش دارد؛ میان نثر روزنامه‌ای تا زبان عاشقانه. ساختار، بازتاب محتوای بی‌قرار است.

۳. عشق‌های کوچک در دل وقایع بزرگ
در دل همه‌ی انقلاب و مرگ، عشق هم جاری‌ست. عشق به دختری که نمی‌دانیم واقعی‌ست یا نه. عشق به فوتبال، به شهر، به پدر، به نوستالژی. این عشق‌هاست که راوی را زنده نگه می‌دارد. او دنبال چیزی فراتر از بقاست: معنا. در شهری که معناها فروپاشیده، عشق‌های کوچک مهم‌تر از هر انقلاب‌اند. عشق در دل جنون، کارکرد نجات‌بخش دارد.

۴. همه چیز به هم ریخته است
در رمان، نه فقط زمان و مکان، که هویت هم به هم ریخته. راوی نمی‌داند کیست. خیابان‌ها شکل عوض می‌کنند. صداها تداخل دارند. حتی جنازه‌اش را هم به جا نمی‌آورد. این آشوب، بازتاب وضعیت جامعه‌ای‌ست که خود را گم کرده. تهران، ایران، تاریخ – همه چیز در حال اضمحلال‌اند. و در دل این فروپاشی، راوی به‌دنبال قطعه‌ای آشنا می‌گردد.

۵. منچستر: تیمی برای رستگاری
نام رمان، نقطه‌ی امید است. تیم منچستر یونایتد، برای راوی نماد نظم و رویاست. تیمی که از ویرانی بیرون آمده و قهرمان شده. عشق به این تیم، معنایی شخصی و جهانی دارد. انگار راوی با یادآوری فوتبال، به زندگی بازمی‌گردد. حتی در لحظه‌ی مرگ، تیمش را فراموش نمی‌کند. این نشان می‌دهد که زندگی، گاهی در جزئیات معنا می‌گیرد.

۶. مرگ در متن زندگی
مرگ در این رمان پایان نیست. بلکه آغاز نوعی تماشای بی‌واسطه است. راوی، از بیرون به همه چیز نگاه می‌کند. از انقلاب تا عشق، از تاریخ تا پدر. این جایگاه، امکان داوری را به او می‌دهد. رمان از دل مرگ، زندگی را بهتر می‌فهمد. و مخاطب هم، با دیدن همه چیز از این زاویه، به تأمل وامی‌دارد.